Can Çekişen Dünya ve İnsanlık

Durup düşünüyor ve sürekli düşündüklerimi hafızamdan silmek istiyorum. Silmek istememde ki sebep tamamen can çekişen dünya ve insanlıktan. Dostu dost bilmeye korktuğumuz, güzelliklere hasret kalmış gibi görünüp elimizdeki güzelliklerin de kıymetini bilmediğimiz bu dönem bana tıpkı sudan karaya çıkan bir balık gibi hissettiriyor. Sudan karaya çıkan demeyeyim de suyun çekildiği ve karaya vurmaya mecbur bırakılmış bir balık gibi aslında.  Biraz daha açayım konuyu ve hatta iki kategori oluşturalım. Dost dost mudur ve dünya gerçek dünya mı?

1- Dost dost mudur?

Senelerin, yaşanmışlıkların ve paylaşılan nice günlerin değeri olmayıp, mutlu olmayı çekemedikleri şu dönem bazı düşüncelerimin değişmesine sebebiyet verdi. Eskiden dostun kötü günde belli olduğunu düşünürdüm ama artık dostun kötü günde değil de iyi günde belli olduğunu savunuyorum. Öyle ki kişinin düşmanı zorda kaldığında bile bir acıma duygusu oluşur insanda. ‘Zaten felek vurmuş, bulmuş bulacağını’ deriz. Hatta bazı hassas kalpli insanlar darbesini yediği insanların zor gününde elinden tutup kaldırmayı bile düşünür. Ama mutluluğunu paylaşabilen insan sayısı çok azdır. Bir işi başardığında arkandan alkış tutup ben de buradayım hep arkandayım, başarın başarım gibi beni mutlu ediyor diyebilmek gerçekten çok zordur. İçte gizlenmiş kıskançlık, sevgi ya da nefret kendini belli eder bir müddet sonra. Geçenler de kaybettiğimiz Cüneyt Arkın’ın bir röportajını dinlemiştim, bostanlık nöbeti tuttuğunu ve günlerce insan yüzü görmediğini, günde bir kere geçen treni yakalayabilip insan yüzü görmeyi arzuladığını, sonrasında zamanla üne kavuştuğunu ve etrafında ki onca kalabalıklara rağmen yine yalnız kaldığını, yaşamının neredeyse çoğunu yalnızlıkla bitirmek üzere olduğunu dile getirmişti. Durdum ve bir düşündüm, sen de bir an duraksa şu an bu yazıya ve düşün, gitmez dediğimiz kaç insan gitti hayatımızdan.? Dost kim, gerçek dost kim? Benim buna verebileceğim en güzel cevap sadece kendim.

2- Dünya gerçek dünya mı?

Eskiler şöyleydi böyleydi diye başlanan bunca cümleler var ve bir gün bu günler de eskiler diye yad edilecek. Daha 10 sene öncesini özlemle anarken ve ararken, dünyanın değiştiğini düşünürken ben korku ile gelecek neslin, çocuklarımızın dünyası için tedirginliğe düştüm. Çocuklarıma ‘deniz taşlarını bile görebilecek kadar berrak olan denizleri, rengarenk çiçeklerin yamaç tepeleri boyadığını, sis bulutlarının çam ağaçları arasında dans ede ede yolculuğunu çocuklarıma ancak resimlerde gösterebilmek beni üzüyor. Önümüze yapma gül konmuş, görüntüsünü benzetmiş ama kokusunu verememiş  gibi sahte, hiç büyümeyen senelerce aynı boy kalan yapma plastik ağacın verdiği bıkkınlık gibi bir dünya bırakıyoruz geleceğe. Oysa küçücük bir fidanın büyümesini, büyürken izlemenin verdiği tat, büyüsün diye sulama işini çocuklara vereceğimiz ve sulamadan alacakları o sorumluluk, hareket etme, empati kurma ve gözlemleme gibi bir çok şeyi çocuklarımızın elinden alıp yok ediyoruz. Eline teknoloji denilen şeyleri tutuşturup ‘ancak zapt edebiliyoruz’ diyoruz. An be an yok olan bu dünyayı bir kenara geçip oturduk izliyoruz. Dünya gerçekten dünya mı.? Bence dünya içinde ayrı bir dünya daha bulduk ve hiç iyi etmedik.